20/4: INTERVIEW
Alev Berberoğlu: What are the main issues and themes that you explore through your art?
Antonia Breme: In my work, my main interest is in space and the way we experience space. Investigating in different materials and sculptural qualities, I am creating sculptures and installations in space. In the process of working I often include situations I come across in my daily life; I use them as a starting point or as a reference in my work. Structures, surfaces and details are elements I am interested in. A precise way of working is therefore important for me. I am aiming at creating works, which speak in a subtle manner, yet have a strong impact on how we experience the work itself and the space around it. The border of being and non-being in terms of the work is an element that recurs. I am always searching for the border of a tangible and at the same time unseizable experience in space. I am interested in connecting elements with each other and thus creating an oscillation between them and in space. Frequently the objects in my installations, especially in my latest investigations, suggest geometrical elements, sound or movement. Often my work is space-related. I am inspired by artists such as Rachel Whiteread, Wolfgang Tillmans, Thomas Schütte, Olafur Eliasson and others.
Kasia Roswadowska-Myjak: The canvas surrounds me from all sides, with its white abundance. It even spreads out of my hands, I cannot reach its edges. It’s like divining into an overwhelming emptiness, a type of emptiness, however, which is filled up with inspiring whirling whisper of stories that seem to exist already, coming from somewhere, dear Plato… But now, there is just the canvas and I and the outer world is deafened by a matt quietness, which starkly contrasts with the inside of me. I become aware of an unbearable exertion, of an excitement, followed by inner tension and tremble. I simply can’t wait to let this energy go, let it out, spread it out and express it on the canvas. Until I finally relieve it all through a weird aggressive mystical dance or combat, combined with dynamic gestures. I engrave endless stories of inter-woven black charcoal lines on the white background. Then I’m exhausted, just like I would be after a fight and all the pressure is gone…
There are few moments, in which my consciousness is turned down and I’m not thinking of/or controlling myself at all. These are the true moments, I believe, when I can let go, then something gets created through me as if I were only a little tool of creation. Connecting with this strong almost mystical high energy is an experience for me, which is worth hunting over and over again, and it is worth being the noble reason of existence.
These moments of losing control, whether psychologically or physically, fascinate me very much. I guess humans in general are uncomfortable with them, if not afraid of them. Having control over our actions, being conscious of what we do, having reflections – this is our attribute. This is what makes us different from or ’better’ than animals. In the Old Testament, however, God expelled Adam and Eve from the paradise, just because they became conscious, having eaten from the tree of knowledge. I guess there is something holy in being unconscious; and still in symbiosis, in this naturally obvious way the animals are. As a consequence, this year I wanted to work with this animalistic instinctiveness and impulsiveness within the human beings. ‘The animal in the human’ is a topic that some could consider controversial or inappropriate. Though for me, these are the moments of purity and unity with something higher. Searching for the ecstatic moments, I captured humans in an animalistic, out of control positions, from sexual scenes to fights. It was really surprising how, at the end of my study, my works where not only, well, not mainly about the human-animal subject, but mostly about this powerful energies I was experiencing while creating them. It was incredible for me, to see, how the viewers where able to look further than the actual material drawing. Towards the end, (having studied Borges, Duerrenmatt and Camus) I combined my researches with the highly inspiring ancient Greek mythology and the Minotaur, as the identification and the interpretation level of this myth are so wide. Everybody can compare himself to this creature. He is a strong figure of the symbolic fight between the animalistic and the human within one being. Being in search for him-self, he is indeed a very existential subject. The labyrinth, as his materialized lifetime, in which the Minotaur is captured, pictures the profound isolation of the character. Isolation also constitutes the subject of my last year works. Simple sculptures of second-hand materials, scattered in space reminds you of islands. (Island > isolation). Here again, the outcome was also already a bit more transcendental than the material objects. What suddenly became more important was the emotion, the expression of feeling and a weird alienation towards the sculpture. The viewer would experience this rather than the material object itself.
Creation is divine. It is the overwhelming sensation of being God for a short while. By exercising such power our earthly little inspirations suddenly unfold through our hands to magical butterflies, giving us a feeling of pride the way only a mother can feel towards her newborn child.
Alev Berberoğlu: The starting point for your project 20/4 is the city of Istanbul where you, four artists, stay for twenty days in order to observe and respond to it artistically. Being artists that come from different cultural backgrounds, what were your first impressions and thoughts about this city?
Antonia Breme: Being in Istanbul (and Turkey) for the first time, I experience a vibrant and very lively city. The crowded streets and big variety of goods being offered accompanied by a lot of noise was quite overwhelming in the beginning and still is. One thing that strikes me a lot is the chaos and how the chaos seems to be a part of the life: every tiny shop seems stuffed until the ceiling, houses are fixed with whatever material works, new buildings are put on top of old wooden houses which are not allowed to be destroyed. People seem to connect in many ways. The communal feeling among the locals seems very strong.
The Turkish hospitality is overwhelming. People are interested and very helpful. I realize through our work we connect to the place and the locals in a very different and deeper way than usual, we become part of the life here in Istanbul to some extent.
The prayer sound going over the whole city seems quite alienating to me but at the same time it gives me a feeling as if it touches the whole city and also myself in an exciting and calming way.
Kasia Roswadowska-Myjak: Mass, crowd, noises, prayer sounds, the eminent sun, the heat… A lot of little shops piled up on each other – too much information. Plenty to see which is undiscovered, plenty of magic…
Alev Berberoğlu: Your collective response to Istanbul materializes in the gallery space as an installation, which you create together. Could you explain this work formally and conceptually?
Antonia Breme: Our idea to build a ship in the gallery space refers to our situation of being in Istanbul and to the situation of the city itself. The main focus in our work is our time-limited stay in Istanbul of 20 days. During this period of time we try to connect to the place. The ship being installed in the gallery space visualizes our time-limited stay in Istanbul, a stop on our journey, a temporary grounding and working in the city before moving on. The huge ship installed in the rather small gallery space also refers to the way we/I experience the city, being confronted with the overwhelming impact of the city, and the feeling of being quite small. While building the ship we want to fuse the gallery space and the body of the ship at some parts. The stairs of the gallery space become part of the ship for instance. This way we react on the way we experience the city and the way things seem to work here in Istanbul. At the same time the ship connects to the situation of Istanbul itself as a meeting point between Europe and Asia, divided by the Bosphorus, a place of constant movement, going back and forth, crossing of the Bosphorus and connecting the two continents. By using materials (mainly wood) we find on the streets in the area around the gallery, the work is connected to the surrounding in a direct way. The idea of building something from wood also originated from our impressions of the old wooden houses spread all over the place, which speak of former times but still are an important part of the city.
Kasia Roswadowska-Myjak: Basically, it is supposed to become a ship, like a real ship built out of found materials. It will be positioned in the gallery in a quite abstract funny way, because it will seem too big to actually fit there. One can enter the ship from the outside through the little door, and then leave it from the same way again.
We chose the ship as our subject, for it refers to a lot of our experiences here in Istanbul. To start with, there is already a ship as something melancholic, which is very literally pointing at our trip to Istanbul. There are many ships on the Bosphorus and considering the ferries Istanbul couldn’t ever do without them. The ship is also a strong metaphor for the exodus, for the Turkish living in Germany or elsewhere. It is like a huge but old connection, like the boat itself. Full of problems and leeks… Personally for us, the ship is a monumental machine, hot and smelly like Istanbul. Claustrophobic with the only open view over the sea…
20/4: RÖPORTAJ
Alev Berberoğlu: Sanatınızda incelediğiniz başlıca konular ve temalar nelerdir?
Antonia Breme: Yapıtlarımda asıl ilgilendiğim şey mekân ve mekânı deneyimleme biçimimizdir. Farklı materyaller ve heykele özgü nitelikleri araştırarak mekânda heykeller ve enstalasyonlar yapıyorum. Çalışma sürecimde genellikle gündelik hayatımda karşılaştığım durumlara yer veriyorum, işlerimde onları başlangıç noktası veya referans olarak kullanıyorum. Yapılar, yüzeyler ve ayrıntılar ilgimi çeken unsurlardır. Bu nedenle titiz bir çalışma yöntemi benim için önem taşır. İncelikli bir anlatıma sahip, bununla birlikte yapıtın kendisini ve onu çevreleyen mekânı deneyimleme biçimimizde güçlü bir etkisi olacak yapıtlar üretmeyi amaçlarım. Var olmak ile olmamanın arasındaki sınır yapıtlarımda yinelenen bir unsurdur. Daima mekânda somut ve aynı zamanda da yakalanamayan bir deneyimin sınırını arıyorum. Öğeleri birbirlerine bağlamak ve böylelikle onların aralarında ve mekânda bir salınım yaratmakla ilgileniyorum. Enstalasyonlarımdaki – özellikle son araştırmalarımda – nesneler sıklıkla geomektrik unsurlar, ses ya da harekete işaret ediyor. İşlerim çoğunlukla mekânla bağlantılıdır. Rachel Whiteread, Wolfgang Tillmans, Thomas Schütte, Olafur Eliasson gibi sanatçılar bana ilhâm veriyor.
Kasia Roswadowska-Myjak: Tuval dört bir yanımı olanca beyazlığıyla sarar. Ellerimden bile öteye uzanır, köşelerine yetişemem. Ezici bir boşluğa, bir yerlerden gelen ve uzun zamandır varlığını sürdürüyormuş gibi görünen hikâyelerin ilhâm veren, fırıl fırıl dönen fısıltılarıyla dolu bir boşluğun derinlerine dalmak gibidir, sevgili Platon… Ancak şu an yalnızca tuval ve ben varız, dış dünya donuk bir sessizlikle sağır olmuş durumda – bu da içimdekilerle tamamen zıtlık teşkil ediyor. Heyecanın verdiği dayanılmaz zorlanmanın ve onu takip eden içsel gerilim ile titremenin farkına varırım. Bu enerjiyi dışarı atmak, serbest bırakmak, yaymak ve tuvalde ifade etmek için sabırsızlanırım – ta ki en sonunda tüm bunları tuhaf, öfkeli, mistik bir dans ya da dövüşle dinamik jestlerin birleşimi sonucunda atarak rahatlayana dek… Beyaz zemin üzerinde birbirinin içine geçmiş, kömür siyahı çizgilerle bitimsiz öyküler işlerim. Sonra yorgun düşerim, tıpkı bir kavganın ardından olduğu gibi ve içimdeki tüm baskı kaybolmuş olur…
Bilincimin kapalı olduğu ve kendimi düşünmediğim ya da denetlemediğim nadir anlar vardır. Onların gerçek anlar olduğuna inanıyorum; kendimi gerçekten serbest bırakabilirsem sanki ben küçük bir yaratım aracıymışım gibi benim sayemde bir şey yaratılmış olur. Bu güçlü ve neredeyse mistik, yüksek enerjiyle bağlantı kurmak benim için tekrar tekrar peşinden koşmaya ve yaşamımın seçkin nedeni olmaya layıktır. Kontrolün psikolojik ya da fiziksel olarak yitirildiği bu anlar bana müthiş heyecan veriyor. Sanıyorum ki insanlar bu anlardan korkmasalar bile genel olarak rahatsızlık duyarlar. Eylemlerimizin üzerinde denetim sahibi olmak, yaptıklarımızın bilincinde olmak, düşünmek – bunlar bize özgü özelliklerdir. Bizi hayvanlardan farklı ya da “daha iyi” yapan şeyler bunlardır. Bununla birlikte Eski Ahit’e göre Tanrı, yalnızca bilgi ağacından yiyerek bilinçlendikleri için Adem ve Havva’yı cennetten kovmuştur. Sanıyorum ki bilinçsiz olmakta kutsal bir şeyler vardır ve ortak yaşam süren hayvanlar doğal olarak ve belirgin şekilde öyledir.
Bunların bir sonucu olarak bu yıl insanlardaki hayvani içgüdüler ve dürtüler üzerinde çalışmak istedim. “İnsanın içindeki hayvan” bazılarının tartışmalı veya yakışıksız olarak addedeceği bir konudur. Oysa bana göre, daha yüce bir şeyle bir olduğumuz, saf anlardır. Esrik anları ararken insanları cinsel görüntülerden kavgalara kadar kontrolden çıkmış, hayvani hâllerde betimledim. Çalışmalarımın sonucunda işlerimin sadece, daha doğrusu büyük ölçüde, ele aldığı meselenin insan-hayvan konusu değil de çoğunlukla onları yaratırken tecrübe ettiğim güçlü enerjiler olması gerçekten çok şaşırtıcıydı. İzleyicilerin somut çizimlerin çok daha ötesine bakabildiğini görmek benim için inanılmazdı. Sonlara doğru (Borges, Duerrenmatt ve Camus üzerinde çalıştıktan sonra) araştırmalarımı son derece ilham verici eski Yunan mitolojisi ve Minator ile birleştirdim – zira bu mitin özdeşleşme ve yorumlanma boyutu çok geniştir. Herkes kendisini bu yaratıkla karşılaştırabilir. O, tek varlığın içindeki hayvani ve insani yanların araındaki sembolik savaşın güçlü bir figürüdür. Kendini arayan bir varlık olarak hiç şüphesiz oldukça varoluşçu bir öznedir. Minator ömrünün cisimleştiği labirentte hapsolmuştur ve bu labirent karakterin derin yalnızlığını yansıtmaktadır. Yalnızlık da geçen seneki işlerimin konularından birini oluşturur. İkinci el materyallerden yapılmış basit heykeller mekânda dağınık hâldedir ve adaları çağrıştırır (Ada > yalnızlık). Burada da sonuç maddi nesnelerden aşkın nitelikteydi. Ansızın önem kazanan şey duyguydu, hissin ifadesi ve heykele karşı garip bir yabancılaşmaydı. İzleyici maddi nesneden ziyade bunu tecrübe ediyordu.
Yaratı tanrısaldır. Bu, kısa bir süreliğine Tanrı olmanın verdiği muazzam duygudur. Böylesine bir güç uyguladığımızda küçük, dünyevi ilhâmlarımız birden bire ellerimizde sihirli kelebeklere dönüşür ve bize yalnızca bir annenin yeni doğan bebeğine karşı hissedebileceği türden bir gurur verir.
Alev Berberoğlu: 20/4 adlı projenizin başlangıç noktası İstanbul şehridir ve siz dört sanatçı olarak burada şehri gözlemlemek ve ona sanatsal manada karşılık vermek için yirmi gün kalıyorsunuz. Farklı kültürel arka planlardan gelen sanatçılar olarak bu şehre dair ilk izlenimleriniz ve düşünceleriniz nelerdi?
Antonia Breme: İstanbul’a (Türkiye’ye) ilk defa gelmiş biri olarak enerji dolu ve capcanlı bir şehirle karşılaştım. Kalabalık sokaklar, satışa sunulmuş çeşit çeşit ürünler ve onları izleyen muazzam gürültü ilk başta oldukça baskındı (aslında hâlen daha böyledir). En çok dikkatimi çeken şeylerden biri kaos ve görünüşe göre bu kaosun hayatın bir parçası olmasıdır: her ufak dükkân tavana kadar tıkış tıkış doludur; evler ele hangi malzeme geçmişse onunla yapılmıştır; yıkımına izin verilmeyen eski ahşap evlerin tepelerine yeni binalar kondurulmuştur.
İnsanlar pek çok anlamda birbirlerine bağlı görünüyorlar. Yerel halk arasındaki müşterek his çok güçlü duruyor.
Türk misafirperverliği olağanüstü. İnsanlar ilgili ve çok yardımsever. Yapıtımız sayesinde burayla ve yerel halkla alışılagelmişin dışında ve daha derin bir şekilde ilişki kurarak İstanbul hayatının bir ölçüde parçası hâline geliyoruz.
Tüm şehirden gelen ezan sesleri bana çok yabancı; ama bununla birlikte bütün şehre ve heyecan verici, sakinleştirici bir şekilde bana değiyormuş gibi bir his yaşıyorum.
Kasia Roswadowska-Myjak: Kitleler, kalabalık, gürültü, ezan sesleri, yakıcı güneş, sıcaklık… Üst üste yığılmış çok sayıda küçük dükkân – çok fazla bilgi. Görülmeye değer keşfedilmemiş pek çok şey… Büyülü nice şey…
Alev Berberoğlu: İstanbul’a verdiğiniz kolektif cevap galeri mekânında birlikte yarattığınız bir enstalasyon olarak somutluk kazanıyor. Bu yapıtınızı biçimsel ve kavramsal olarak açıklar mısınız?
Antonia Breme: Galeri mekânında bir gemi inşa etme fikrimiz İstanbul’daki konumumuza ve şehrin kendi konumuna göndermeler yapmaktadır. Yapıtımızın ana odak noktası İstanbul’da süresini yirmi günle sınırlandırdığımız kalışımız. Bu süre boyunca burayla aramızda bir bağ kurmak için uğraşıyoruz. Galeri mekânına kurulmakta olan gemi, gezimizin bir durağını oluşturan İstanbul’da sınırlı bir süreliğine kalışımızı, ilerlemeden önce bu şehirde geçici olarak konaklamamızı ve çalışmamızı görünür kılmaktadır. Aynı zamanda, nispeten küçük bir galeri mekânında kurulan kocaman gemi benim/bizim şehri deneyimleme biçimime/biçimimize, şehrin çok kuvvetli ve derin etkisi karşısında oldukça küçük olduğumuz hissi ile yüzleşmemize de gönderme yapmaktadır. Gemiyi inşa ederken galeri mekânı ile geminin gövdesini bazı kısımlarda kaynaştırmak istiyoruz. Mesela galeri mekânındaki basamaklar geminin bir parçası hâline geliyor. Bu yolla İstanbul’u ve burada hayatın işleyişini deneyimlediğimiz şekliyle karşılık veriyoruz. Aynı zamanda gemi ileri ve geri giderek Boğaz’ı geçer, iki kıtayı birleştirir; sürekli bir hareket yeri olan Boğaz’la ikiye ayrılan ve Asya ile Avrupa’nın arasında bir buluşma noktası olan İstanbul’un konumu ile bağlantılıdır. Galerinin civarındaki sokaklarda bulduğumuz materyalleri (ağırlıklı olarak tahta) kullandığımız için yapıt doğrudan çevresiyle bağlantılıdır. Dahası, tahta kullanarak bir şeyler inşa etme fikri şehrin dört bir yanına dağılmış bulunan ve esasen eski dönemlere işaret eden, ancak günümüzde de şehrin önemli bir bölümünü oluşturan eski ahşap evler hakkındaki izlenimlerimizden ortaya çıktı.
Kasia Roswadowska-Myjak: Esasen bir gemi hâline gelecek, buluntu materyallerden inşa edilmiş gerçek bir gemi gibi olacak. Galeriye oldukça soyut ve esprili bir şekilde yerleştirilecek, çünkü aslında oraya sığamayacak kadar büyük görünecek. Dışarıdan gemiye küçük bir kapıdan girilebilecek ve sonra yine aynı yerden çıkılacak.
Konu olarak gemiyi seçtik, çünkü İstanbul’daki deneyimlerimizin pek çoğuna göndermeler yapıyor. Öncelikle, İstanbul gezimize açıkça işaret eden melankoli yüklü bir şey olarak gemi hâlihazırda var. Boğaz’da pek çok gemi bulunur ve vapurları düşünecek olursak, İstanbul onlar olmadan yapamaz. Dahası gemi göç için, Almanya’da veya başka yerlerde yaşayan Türkler için güçlü bir metafor teşkil etmektedir. Tıpkı geminin kendisi gibi devasa ancak eski bir bağlantıdır. Sorunlar ve sızıntılarla dolu… Bizlerin şahsi görüşüne göre ise gemi anıtsal bir makinedir, İstanbul gibi sıcaktır ve ağır kokar. Klostrofobiktir ve yegane açıklık denize doğrudur…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder